Ἡ Ἀπολλωνία τοῦ Πόντου – Σωζόπολη!

 

Εἶναι πλούσια καὶ ἑλληνικὴ, ἡ ἱστορία τῆς Ἀπολλωνίας τοῦ Πόντου.

    Ἀνασκαφὲς στὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἔφεραν στὸ φῶς τμῆμα τῆς ἀρχαίας νεκροπόλεως τῆς Ἀπολλωνίας,  μαθαίνουμε ἀπὸ τὸ FOCUS News Agency. Τὶς ταφὲς κάλυπταν ἐκκλησιαστικὰ κτήρια καὶ τὰ περισσότερα εὐρήματα βρέθηκαν κάτω ἀπὸ τὸ βόρειο τμῆμα τοῦ νάρθηκα μίας τρίκλιτης βασιλικῆς. Τὰ ἐκκλησιαστικὰ κτίσματα ποὺ βρίσκονται στὸν χῶρο τῆς ἀρχαίας νεκροπόλεως χρονολογοῦνται ἀπὸ τὸν 6ο αἰ.

Ὁ βιολιστὴς τῶν Ἀβδήρων…

 

Στα αρχαία Άβδηρα έπαιζαν βιολί! 

     Η Θράκη είναι μουσικομάνα. Γέννησε πλήθος μουσικών, αλλά και μουσικών οργάνων. Η απαρίθμησή τους και μόνον θα αποτελούσε την ύλη ενός ολόκληρου βιβλίου. Ένα απ’ αυτά τα μουσικά όργανα – που, όμως, λένε πως δεν ήταν γνωστό στην αρχαία Ελλάδα – είναι και το βιολί – το οποίο τότε δεν το έλεγαν φυσικά έτσι. 

     Απόδειξη περί τούτου είναι η ύπαρξις ενός αρχαίου πήλινου ειδωλίου (περίπου 3ος αι. π.Χ.) που ευρέθη στα Άβδηρα, και εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Καβάλλας (αρ. ευρ. Ε 193). Είναι καμωμένο από ροδοκάστανο πηλό, και σε μερικά σημεία του ήταν ζωγραφισμένο με λευκό και κυανό χρώμα. Το εύρημα ευρέθη σε τάφο, μαζί με άλλα τέσσερα ειδώλια Ερωτιδέων. Στο πίσω μέρος του φέρει οπή, κάτι που σημαίνει ότι μάλλον το κρεμούσαν από εκεί, και ο πτερωτός θεός-μουσικός έδειχνε πράγματι πως πετά. Απ’ το (συγκολλημένο) ειδώλιο λείπουν τα πτερά, η κεφαλή, τμήμα του δεξιού χεριού και τμήμα του δεξιού ποδιού, αλλά σώθηκε αυτό που έπρεπε να σωθεί. 

Στὸν ἀρχαιολογικὸ χῶρο τῆς Στρύμης…

 

 

     Πορεύεσαι ἀνάμεσα στὰ σταροχώραφα καὶ ἔχοντας κατάντικρυ στὸ Νοτιὰ σταθερὸ σημεῖο προσανατολισμοῦ τὴ βαρεία σιλουέτα τῆς Σαμοθράκης, γνώριμη φιγούρα ἀπ’ ὅλα τὰ Θρακικὰ παράλια τῆς Ἄσπρης θάλασσας.  Ἀνατολικά πάλι, ὁ ὄγκος τοῦ Ἴσμαρου ὑψώνεται γκρίζος καὶ κοντύτερα πρασινίζουν τὰ καλάμια ἀπὸ τὴ μικρὴ λίμνη τοῦ Μητρικοῦ, τὴν Ἰσμαρίδα τῶν ἀρχαίων. Γιὰ λίγα ἀκόμα χιλιόμετρα προχωρᾶς χωρὶς νὰ συναντήσῃς ψυχὴ ζῶσα στὰ παλιὰ τσιφλίκια καὶ στὰ βοσκοτόπια τῶν Σαρακατσαναίων μέχρις ὅτου σὲ πληροφορήσῃ ἡ ἐπιγραφὴ τῆς Ἀρχαιολογικῆς Ὑπηρεσίας ὅτι βρίσκεσαι στὴν Στρύμη. Κι’ ὄσο κατηφορίζεις πρὸς τὴ θάλασσα βλέπεις τὰ κομμάτια τῶν κεραμιδιῶν μέσα στὰ χωράφια καὶ στὸ βάθος τὴ θάλασσα ἀνάμεσα σὲ κομμάτια ξηρᾶς.

Ἀνασκαφὲς στὸ βασίλειο τῶν Ὀδρυσῶν Θρακῶν!

Μικρὸ ὀστέινο ἀγαλματίδιο αὐλητὴ ποὺ φορᾶ μακρὺ πτυχωτὸ χιτῶνα

μὲ σταυρωτὸ ζῶμα καὶ ἰμάτιο

«Η σημερινή Βουλγαρία αποτελεί σχεδόν εξ ολοκλήρου τμήμα της αρχαίας Θράκης. Τα κυριότερα φύλα που την κατοικούσαν κατά την αρχαιότητα ήταν οι Οδρύσοι και οι Τριβαλλοί. Οι Οδρύσοι, που εξαπλώνονταν σε μια μεγάλη έκταση με πυρήνα την κοιλάδα του Έβρου, βρίσκονταν σε άμεση επικοινωνία με τους Έλληνες των αποικιών, τόσο των Αιγαιακών ακτών, όσο και της Προποντίδας και του Ευξείνου Πόντου. Οι σχέσεις τους δεν ήσαν απλά εμπορικές, ούτε περιορίζονται στα -πολύ σημαντικά- ελληνικής προέλευσης ή επιρροής τέχνεργα που φέρνει στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη.

Φέρ’ οἶνον ὦ παῖ! (Φέρε κρασί παιδί μου!)*

 

      Τὸ κρασὶ εἶναι πανταχοῦ παρὸν στὴν ἀρχαιοελληνικὴ λογοτεχνία: στὸ ἔπος, στὸ δράμα, στὸ φιλοσοφικὸ διάλογο, στὶς διατριβὲς – φυσικὰ καὶ στὴ λυρικὴ ποίηση, ὅπου τοῦ εἶναι ἀφιερωμένο κι ἕνα ἰδιαίτερο εἶδος, τὰ συμποτικὰ ἢ συμποσιακὰ τραγούδια. Τέτοια τραγούδια ἔγραψαν κιόλας στ’ ἀρχαϊκὰ χρόνια, τὸν 7ο καὶ τὸν 6ο π.Χ. αἰώνα, μεγάλοι ποιητές, σὰν τὸν Ἀλκαῖο ἀπὸ τὴ Μυτιλήνη, ποὺ εἶπε πὼς τὸ κρασὶ εἶναι φαρμάκων ἄριστον, καὶ σὰν τὸν Ἀνακρέοντα ἀπὸ τὴ μικρασιατικὴ Τέω, ποὺ ἀπὸ δικό του στίχο δανειστήκαμε τὴν ἐπικεφαλίδα τοῦ ἄρθρου.