Πάν!

 

   Ὁ θρύλος ἀναφέρει ὅτι ὁ Πὰν στὴ Μάχη τοῦ Μαραθῶνος βοήθησε τοὺς Ἕλληνες ἐναντίον τῶν Περσῶν μὲ δυνατὲς καὶ τρομακτικὲς φωνὲς ἐπαναλαμβάνοντας ρυθμικὰ τὸ ὄνομά του <<πὰν – πὰν – πάν>>… μὲ συνέπεια οἱ Πέρσες, ἀκούγοντάς τον, καταλήφθηκαν ἀπὸ παν-ικό (λέξη ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ ὄνομα Πὰν) καὶ ὑποχώρησαν.

Ἀλφειὸς καὶ Ἀρέθουσα…

 

 

Ἀπ’ τὰ ποταμίσια χείλη τοῦ Ἀλφειοῦ
ἀπ’ τὸν ἀσπρογάλανο κόρφο τῆς Ἀρέθουσας
κι’ ἀπ’ τοῦ Δία τὸ πέτρινο μάτι,
μέσ’ ἀπ ’τὰ πληγωμένα μάρμαρα
ποὺ φέγγει τοῦ Ἴωνα καὶ τοῦ Δωριέα ἡ ψυχή,
κι’ ἀπ ’τὰ κιονόκρανα
ποὺ δένει ὁ ἥλιος τὰ κουρασμένα του ἄλογα,
ἀπ’ τὰ πλεγμένα δάχτυλα τοῦ πεύκου καὶ τῆς δάφνης
ἐδῶ,
σὲ τούτη τὴν παρθενικὴ μῆτρα τῆς Ὀλυμπίας
ποὺ δὲν ἄλλαξε δὲ μολεύτηκε δὲ θὰ πεθάνῃ ποτέ,
ἐδῶ θὰ ξαναγεννηθῇ τὸ φῶς.

[Φῶς τῆς Ὀλυμπίας (τμῆμα), Τάκης Δόξας* (1913 – 1976)].